Οι εικόνες αναπαριστούν οντότητες που δεν μπορούν να οριστούν με βάση τις δυαδικές διακρίσεις ανάμεσα σε οργανικό και ανόργανο, έμβιο και αβιοτικό, ανθρώπινο και ζωικό, φυσικό και κατασκευασμένο. Συναρμογές εικόνων ανθρώπων, αρχαίων ελληνικών αγαλμάτων, και προσθετικών μελών, επιχειρούν να οπτικοποιήσουν τη συμβίωση των αποσυνδεδεμένων αποσπασμάτων του σύγχρονου κατακερματισμένου, πραγματικού, συμβολικού και φαντασιακού μας τοπίου. Στη σειρά 'Desiderio', η λογική αυτή εμπλουτίζεται με την εισαγωγή του μοτίβου των ταφικών μνημείων πάνω στο υβριδικό σώμα, άλλοτε σαν εγγραφή και άλλοτε σαν παράλληλο, διαφανές πλάνο ή “οθόνη”.