Here we are…Home at last#3, 2020-24

αντικείμενο

 Here we are…home at last #3

Το έργο αποτελείται από 16 πλακίδια ζωγραφισμένα με ιριδίζουσες χρωστικές και χρώματα συμβολής. Πρόκειται για εξειδικευμένες χρωστικές που δημιουργούν εφέ αλλαγής χρώματος αντανακλώντας και διαθλώντας το φως ταυτόχρονα για να παράγουν διαφορετικές αποχρώσεις ανάλογα με τη γωνία θέασης. Καθώς ο θεατής μετακινείται προς το αντικείμενο και γύρω από αυτό, έχει μια ελαφρώς μεταβαλλόμενη οπτική εντύπωση. Επιπλέον, το εφέ που δημιουργούν οι χρωστικές αυτές είναι δύσκολο να καταγραφεί και να αναπαραχθεί καθώς είναι έξω από το φάσμα CMYK και RGB που χρησιμοποιείται στην φωτογράφιση, εκτύπωση και βιντεοσκόπηση. Έτσι, η παρουσία του έργου καθίσταται πιο σταθερή  από τη φωτογραφική ή την κινηματογραφική λήψη του. Δεν μπορεί να αποθηκευτεί ούτε ως έντυπη αναπαραγωγή, ούτε ως ψηφιοποιημένη πληροφορία -τουλάχιστον, όχι με ακρίβεια. Άρα το έργο αποκαλύπτεται μόνο όταν ο θεατής είναι παρών και για να διαβαστεί η παράσταση απαιτείται ένα βλέμμα κινούμενο και όχι στατικό.

Η παράσταση χαρακτηρίζεται από ρευστότητα. Βλέπουμε κάτι σαν νεφελώματα ή κηλίδες με ρευστά όρια.  Παραπέμπει σε κάτι κοσμικό αλλά και σε φυσικά φαινόμενα μακροσκοπικής ή μικροσκοπικής κλίμακας. Η ρευστότητα αυτή συνυπάρχει με απεικονίσεις διαφόρων αστερισμών. Ο σχεδιασμός των αστερισμών, η χαρτογράφηση του ουρανού δηλαδή είναι μια απόπειρα συγκρότησης του νοήματος του κόσμου μέσα από τη σύνδεση και την προβολή μακρινών μεταξύ τους αστεριών σε ένα συμβολικό επίπεδο αναπαραστάσεων. Οι αστερισμοί δεν υπάρχουν, είναι επιθυμίες, προβολές, ερμηνείες. O χάρτης του ουρανού είναι ένα μοτίβο που έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως.  Συσχετίζεται με την αστρολογία, την αστρονομία, κάποια ρομαντική εικονογραφία αλλά και μια new age αισθητική. Η αναμέτρηση με αυτούς τούς στερεοτυπικούς συσχετισμούς είναι μια πρόκληση, από τη μία και από την άλλη, σχολιάζει  το ενδιαφέρον της εποχής μας για το ρετρό και το βίντατζ.

Ενώ η παράσταση δίνει την εντύπωση της εκτύπωσης,  είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη στο χέρι, μια «αχειροποίητη» ζωγραφική, θα έλεγε κανείς. Το έργο στον χώρο έχει ένα ήπιο εμβυθιστικό αποτέλεσμα, λειτουργεί ως τρύπα που απορροφά τον θεατή στο παιχνίδι της αποσταθεροποίησης της οπτικής αντίληψης και της εννοιολογικής ανασύνθεσης. Μια σειρά από αντιστροφές: πάνω/κάτω, χειροποίητο/ψηφιακό, άυλο/υλικό, πρωτότυπο/αντίγραφο, ουρανός/γη, γεωμετρικό/γεωλογικό λειτουργούν αποσταθεροποιητικά, ενώ ο τίτλος Ηere we are…Ηome at last, μιλάει για την ανεστιότητα και συνεκδοχικά  -όσο και ειρωνικά-  για κάθε ουτοπική προσπάθεια.