Τόποι σε αναμονή. Σε κάθε στροφή του δρόμου παραφυλάνε μνημειώδη γιαπιά και περιφρονημένοι ναΐσκοι. Στην πόλη και στην ύπαιθρο, θραύσματα υλικών, σωροί από μπάζα, αρχαία μάρμαρα, παλιά και σύγχρονα ερείπια, κατεστραμμένα κτήρια, σχεδιάζουν έναν κόσμο μετέωρο και αμήχανο, έναν κόσμο χωρίς έδαφος. Η συνύφανση μοιάζει αδύνατη. Εδώ, το μοτίβο της γεωλογικής και αρχαιολογικής τομής, δεν οργανώνει πιά, μάλλον διαλύει κάθε ιεράρχηση και κάθε συνεκτική ιστορία μέσα από την ταυτόχρονη παράθεση. Οι ετερόκλιτες στοιβάδες, σαν “γραμμές” κειμένου, μιλούν μια γλώσσα άγνωστη και ασύνταχτη. Τι θα επέλεγε κανείς να ανασύρει μέσα από τις πυκνές συσσωρεύσεις των στρωμάτων;